Pojawienie się i rozwój kenjutsu – japońskiej sztuki walki
Dzisiaj cały świat darzy wielkim szacunkiem japońskie sztuki walki („budo”). Ich celem jest nie tylko zwycięstwo w pojedynkach, ale także ciągły rozwój duchowy i fizyczny oraz samodoskonalenie zaangażowanych w nie osób. W XX wieku wiele bardzo skutecznych sztuk walki pochodzących z Krainy Wschodzącego Słońca rozprzestrzeniło się na całym świecie i zyskało popularność, w szczególności kenjutsu, judo, karate, aikido, iaido.
Jak się rozwijało i dotarło do naszych czasów wysokie mistrzostwo fechtowania na japońskich mieczach?
Kenjutsu zaczęło się formować około dwunastu wieków temu wraz z pojawieniem się w japońskim społeczeństwie klasy wojowników – samurajów. W kenjutsu, w przeciwieństwie do kendo, priorytetem jest nie podążanie wysoką ścieżką („do”) i duchowa edukacja, ale umiejętności walki („jutsu”). Sztuka ta polega na umiejętnym, perfekcyjnym władaniu mieczem. Przez stulecia w Japonii wojownicy używali tradycyjnych mieczy samurajskich (daiso) – daito (długi) i shёto (krótki), które nazywane są odpowiednio „kataną” i „wakizashi”. Aby uniknąć kontuzji, podczas treningu kenjutsu stosuje się bokkeny – mularze miecza umiejętnie wykonane z litego i twardego drewna. Na zajęciach wykonywane są wielokrotnie zestawy ruchów – kata, które odtwarzają wszelakie sytuacje, które pojawiały się w bitwach.
Pierwsze pisemne wzmianki o tej sztuce walki w Japonii pochodzą z ok. 800 roku. Jednak w tym czasie głównym elementem broni samuraja był łuk ze strzałami. W ciągu kilku stuleci powstało wiele szkół szermierczych, których metody dla żołnierzy pieszych i jeźdźców zostały usystematyzowane do końca XII wieku. Po nauczeniu się, jak wytwarzać wysokiej jakości miecze, stały się one główną bronią wojowników. Liczba łuczników malała, a szermierka na ostrzach zaczęła się szybko rozwijać. Pierwsze szkoły kenjutsu powstały pod koniec XIV wieku. W erze ciągłych wojen domowych i konfliktów wewnętrznych w Japonii każdy wielki feudalny władca miał własne miejsce do treningów walki mieczem dla swoich wojowników i spadkobierców.
Średniowieczni wojownicy
Na przełomie XV – XVI wieku powstały cztery główne szkoły kenjutsu. Uczniowie byli szkoleni nie tylko we władaniu mieczem, ale także halabardą, włócznią, tyczką, a także walki bez użycia broni. Podczas szkolenia używali sprzętu ochronnego opracowanego przez sensei’a Yamada Heizaemon Kotoku, a także synaja, miecza wykonanego z bambusa. Podczas turniejów można było używać ostrzy bojowych, zatrzymując je podczas uderzeń na niewielką odległość od ciała przeciwnika. Tak kenjutsu nabrało orientacji sportowej. Po tym, jak na początku XVII wieku doszłi do władzy szoguni z dynastii Tokugawa i ustanowili ścisły autorytarny reżim, który dał początek stabilności politycznej, kenjutsu zaczęło tracić na znaczeniu jako sztuka walki. Większość szkół używała go przede wszystkim jako środka edukacji duchowej i fizycznej.
Reformy Meiji
Po zniesieniu władzy szogunów w 1868 r. i na początku ery Meiji (reformy i szybka modernizacja Japonii) kenjutsu początkowo straciło na popularności. Aby zachować tę sztukę i dla własnego przetrwania, kilku sensei, prowadzonych przez Sakakibarę Kenkiti (1830 – 1894), zaczęli organizować publiczne walki na bambusowe miecze i pokazywali różne sztuczki, na przykład rozcinanie różnych przedmiotów. Te pokazy przyczyniły się do ożywienia w Japonii zainteresowania starożytną sztuką szermierki. Wkrótce w 1876 r. kenjutsu zostało uznane na poziomie oficjalnym za działalność niezbędną do wzmocnienia ducha narodu japońskiego i za przydatną formę wychowania fizycznego. Zaczęto uczyć policjanci i uczniów w szkołach. W 1912 r. zastosowano systematyzację kata, stosowanych w różnych szkołach (ich kompleks nazwano „Drogą Miecza Wielkiej Japońskiej Mocy”). W 1928 r. w Państwie Wschodzącego Słońca powstało ogólnokrajowe stowarzyszenie kendo.
Po zakończeniu II wojny światowej amerykańska administracja okupacyjna, walcząc z duchem samuraja, zakazała kenjutsu. Jednak ta starożytna sztuka walki na początku lat 50. została odnowiona w wersji sportowej. Niedługo potem rozpoczęła się jego ekspansja na całym świecie. Obecnie w Japonii kendo i kenjutsu są przedmiotami fakultatywnymi w wielu szkołach średnich, a kluby tej sztuki znajdują się w prawie wszystkich szkołach wyższych.
O-Ganseki Kan Porando
W naszej szkole studiujemy dwa style kenjutsu – Muso Jikiden Eishin Ryu i Niden Ryu. Oba style mają ponad pięć stuleci tradycji i wywodzą się z pól bojów Epoki Wojujących Księstw. Nasza kadra zdobywała mistrzowskie szlify bezpośrednio u Soke (naczelników szkół) obu styli w Tokio i Kamakurze i jako jedyna w Polsce ma prawo przeprowadzać atestacje z japońskimi dyplomami obu szkół. Zapraszamy was do spróbowania swoich sił w japońskiej szermierce podczas próbnego treningu. Aby się zapisać wystarczy wypełnić poniższy formularz. Do zobaczenia w naszym dojo!
